คนจนขออะไรไม่เคยได้... แม่เล่าทั้งน้ำตา ต้องเดินทางจากโรงพยาบาลอำเภอถึงโรงพยาบาลจังหวัด ระยะทางร่วม 200 กิโลเมตร เพื่อขอใบรับรองแพทย์ใบเดียว ไปเบิกเงินประกันค่ารักษาลูก แต่โรงพยาบาลจังหวัดไม่ออกใบรับรองแพทย์ให้ เพราะแค่เอกซเรย์ ไม่ได้รักษา
เมื่อวันที่ 19 มกราคม 2561 มีการรายงานว่า นางวันมณี ฐิตะฐาน อายุ 49 ปี ได้เดินทางไปยังโรงเรียนบ้านในเหมือง ต.นาขา อ.หลังสวน จ.ชุมพร เพื่อขอพบ น.ส.โสมภนา สมพงษ์ อายุ 47 ปี ครูผู้รับผิดชอบฝ่ายประกันภัยนักเรียนของโรงเรียน พร้อมกับเล่าทั้งน้ำตาถึงความรันทดใจ และความลำบากที่ตนได้รับ หลังจากที่ ด.ญ.จุฑาวรรณ ฐิตะฐาน หรือ น้องชมพู่ ลูกสาววัย 14 ปี ประสบอุบัติเหตุจนได้รับบาดเจ็บ ซึ่งตนต้องวิ่งรอก เดินทางไปกลับระหว่างโรงพยาบาล 2 แห่ง เป็นระยะทางร่วม 200 กิโลเมตร แค่เพื่อขอใบรับรองแพทย์ใบเดียว
จุดเริ่มต้นของเรื่อง เกิดขึ้นในวันที่ 7 ธันวาคม 2560 โดยนางวันมณีเล่าว่า วันนั้นน้อมชมพู่ขี่รถจักรยานยนต์ไปชนต้นไม้ริมทางจนได้รับบาดเจ็บ และถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นโรงพยาบาลระดับอำเภอ แพทย์พบว่าน้องชมพู่มีอาการปวดหัวและอาเจียน จึงได้ส่งตัวขึ้นไปเอกซเรย์สมองที่โรงพยาบาลใหญ่ระดับจังหวัดแห่งหนึ่ง ตั้งอยู่ในตัวมืองชุมพร โดยนำตัวน้องชมพู่ขึ้นรถฉุกเฉินของโรงพยาบาลไป และเมื่อเอกซเรย์เรียบร้อยแล้ว โรงพยาบาลประจำจังหวัดแห่งนี้ก็ได้เรียกเก็บเงิน จำนวน 3,130 บาท ซึ่งนางวันมณีไม่มีเงิน จึงได้ยืมเงินญาติไปก่อน และได้ขอใบรับรองแพทย์ พร้อมกับใบเสร็จรับเงิน เพื่อจะได้นำไปเบิกจากฝ่ายประกันอุบัติเหตุของโรงเรียน
แต่ปัญหาก็คือ โรงพยาบาลประจำจังหวัดแจ้งมาว่า น้องชมพู่ถูกส่งตัวมาจากโรงพยาบาลระดับอำเภอ จึงไม่สามารถออกใบรับรองแพทย์ให้ได้ ต้องไปเอาจากโรงพยาบาลระดับอำเภอเท่านั้น และออกไปใบเสร็จค่าเอกซเรย์ให้อย่างเดียว นางวันมณีจึงเดินทางกลับไปขอใบรับรองแพทย์ที่โรงพยาบาลระดับอำเภอ และได้นำเอกสารทั้งสองอย่างขอไปเบิกเงินจากบริษัทประกันภัยสไมล์ที่ลูกสาวได้ทำไว้กับโรงเรียน แต่กลับไม่สามารถเบิกได้ เพราะทางประกันแจ้งว่าเอกสารมาจากคนละที่ ใบเสร็จออกในนามโรงพยาบาลประจำจังหวัด ส่วนใบรับรองแพทย์ออกในนามโรงพยาบาลระดับอำเภอ ถ้าจะใช้เบิกได้ต้องเป็นใบรับรองแพทย์ของโรงพยาบาลระดับจังหวัดที่ออกใบเสร็จรับเงินเท่านั้น
เมื่อรับทราบดังนั้น นางวันมณีจึงเหมารถของญาติ เดินทางกลับไปโรงพยาบาลประจำจังหวัดอีกครั้ง ซึ่งมีระยะทาง 90 กิโลเมตร ไป-กลับก็ร่วม 200 กิโลเมตร แต่นางวันมณีก็ต้องอึ้งไปอีกรอบ เพราะเจ้าหน้าที่กล่าวว่าโรงพยาบาลจังหวัดไม่ได้เป็นผู้รักษาน้องชมพู่ จึงไม่สามารถออกใบรับรองแพทย์ได้ นางวันมณีก็พยายามอธิบายว่าบริษัทประกันภัยจะไม่จ่ายเงิน เนื่องจากใบเสร็จรับเงินกับใบรับรองแพทย์มาจากคนละที่ แต่เจ้าหน้าที่ของโรงพยาบาลระดับจังหวัดก็ยังยืนยันว่าออกให้ไม่ได้
นางวันมณีจะอ้อนวอนเจ้าหน้าที่อยู่นาน จนถึงกับหลั่งน้ำตา และบอกไปว่าเป็นคนยากจนมาก ต้องยืมเงินญาติมาจ่ายค่าเอกซเรย์ที่นี่ รวมทั้งต้องเสียเงินค่าเหมารถไป-กลับจากอำเภอมาเข้าตัวเมืองอีก รวมแล้วก็ 5 พันกว่าบาท แต่ก็ไม่ได้รับความเห็นใจจากเจ้าหน้าที่ เจ้าหน้าที่ยืนยันว่าออกใบรับรองแพทย์ให้ไม่ได้ และได้เขียนด้านหลังใบเสร็จรับเงินว่า "ให้ไปขอใบรับรองแพทย์จากโรงพยาบาลระดับอำเภอเท่านั้น" นางวันมณีไม่รู้จะหันหน้าไปพึ่งใคร จึงได้เดินทางไปปรึกษาครูที่โรงเรียนด้วยความทุกข์ใจ เพราะในครอบครัวก็แทบไม่มีเงินติดบ้านเลย แถมตนก็มีอาชีพเพียงรับจ้างเก็บมังคุด ได้ค่าแรงวันละไม่กี่ร้อยบาท สามีก็ทำสวนมีรายได้วันละไม่ถึงร้อยบาท มีลูกต้องไปโรงเรียนถึง 3 คน ต้องจ่ายให้ลูกคนละ 30 บาทต่อวันเท่านั้น
หลังจากนั้น ผู้สื่อข่าวของแนวหน้าก็ได้ติดต่อไปยังผู้อำนวยการโรงพยาบาลระดับจังหวัด ซึ่งก็ได้รับยืนยันตามเดิมว่าออกใบรับรองแพทย์ให้ไม่ได้ เมื่อผู้สื่อข่าวแจ้งไปคนไข้มีความยากจนมาก จำเป็นต้องใช้ใบรับรองเบิกเงินจากบริษัทประกันภัย ทางผู้อำนวยการโรงพยาบาลจึงตอบแบบเลี่ยงไม่ได้ว่า "งั้นออกใบยืนยันว่ามารับการเอกซเรย์ที่โรงพยาบาลระดับจังหวัดเท่านั้น" และบอกอีกว่าให้ไปติดต่อเอาที่เลขาหน้าห้องผู้อำนวยการฯ เอง เมื่อนางวันมณีรับทราบก็น้ำตาไหลอีกครั้ง เพราะไม่ทราบว่าใบยืนยันที่ว่านี้ จะใช้เบิกเงินจากบริษัทประกันภัยได้หรือไม่ และนางวันมณีได้กล่าวทิ้งท้ายไว้ว่า "เป็นคนจน ขออะไรไม่เคยได้ง่าย ๆ เลย"
