ลุงชีวิตเปลี่ยนไป หลังรับจระเข้มาเลี้ยง บำบัดเยียวยาจิตใจ จนหายซึมเศร้า

           ลุงวัยเกษียณชาวอเมริกัน รับอัลลิเกเตอร์ หรือจระเข้ตีนเป็ด เอามาเลี้ยงที่บ้าน เผยชีวิตดีขึ้น มีความสุขและคลายเศร้า จนตัดสินใจลงทะเบียนเป็นสัตว์ช่วยเหลือสังคม เยียวยาจิตใจผู้คน

           เช่นเดียวกันกับ โจ เฮนนีย์ คุณลุงวัยเกษียณชาวอเมริกัน อายุ 65 ปี คนนี้ และการได้มีสัตว์เลี้ยงเข้ามาในชีวิต มันก็ทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนแปลง เขามีความสุขมากขึ้น และรู้สึกว่าทุก ๆ วันในชีวิตนั้นมีความหมาย
           ด้วยเหตุนี้เอง โจจึงได้ตระหนักถึงความสำคัญของสัตว์เลี้ยง และความสามารถของมันในการเปลี่ยนแปลงความรู้สึกของคนให้เป็นไปในทิศทางที่ดีขึ้น โจจึงนำสัตว์เลี้ยงของเขาสมัครเข้าร่วมโครงการสัตว์เพื่อการเยียวยาจิตใจ (Emotional Support Animal) และสัตว์เลี้ยงของเขาก็ได้รับความสนใจเป็นอย่างมาก เพราะมันไม่ใช่สุนัข แมว ปลา นก หรือกระต่ายที่พบเห็นได้บ่อย แต่มันคือ อัลลิเกเตอร์ หรือจระเข้ตีนเป็ดนั่นเอง

           ปัจจุบันนี้วอลลี่เติบโตขึ้นมาก มันไม่ได้เป็นลูกจระเข้น้อย ๆ อีกต่อไปแล้ว และมีความยาวประมาณ 140 เซนติเมตร แต่ถึงกระนั้น มันก็ยังเป็นเหมือนลูกหมาตัวน้อย ๆ สำหรับโจ เขามักจะอุ้มมันขึ้นมากอดแนบกับอกเหมือนกับอุ้มเด็ก ให้มันขึ้นมานอนด้วยกันบนโซฟา พาออกไปเดินเล่นนอกบ้านโดยใช้สายจูง และเคยเกาท้องเกาพุงให้กับมัน

           แม้ว่าตามธรรมชาติของวอลลี่คือสัตว์เลื้อยคลานเลือดเย็นที่ดุร้าย แต่มันก็ไม่เคยกัด หรือทำร้ายโจเลยแม้แต่ครั้งเดียว และก็ให้ความรักกับโจ เหมือนกับความอบอุ่นที่เขามอบให้มัน แต่ทุกครั้งที่โจให้อาหารมัน เขาจะไม่ให้ด้วยมือเปล่า แต่ใช้ที่คีบเสมอ เพราะแม้ว่าวอลลี่จะไม่ดุร้าย แต่เมื่อมันงับอาหาร มันอาจงับมาโดนมือของเขาได้
           ด้วยความที่จระเข้แตกต่างจากสัตว์เลี้ยงอย่างสุนัขและแมวหลายเท่า การดูแลสัตว์ชนิดนี้จึงแตกต่างออกไป โดยโจสร้างบ่อน้ำขนาดย่อม ความจุ 300 แกลลอน เอาไว้ในห้องนั่งเล่น เพื่อให้วอลลี่ได้ลงไปพักผ่อนนอนเล่น และเพลิดเพลินกับการตีน้ำเย็น ๆ นอกจากนี้แล้ว โจยังได้ช่วยเหลือจระเข้อีกตัวหนึ่งมาเป็นเพื่อนให้กับวอลลี่ นั่นก็คือ สแครปปี้ (Scrappy) อายุ 2 ปี

           ทั้งนี้โจไม่ได้แค่ปล่อยให้จระเข้ของเขาอยู่บ้านเฉย ๆ หรือมีไว้แค่เป็นเพื่อนเล่นอย่างเดียว โดยเขามักจะพาวอลลี่ไปยังโรงเรียนต่าง ๆ ด้วยเหตุผลทางการศึกษา เพื่อให้เด็ก ๆ ได้เรียนรู้และสัมผัสกับจระเข้อย่างใกล้ชิด ในช่วงนั้นเอง โจสังเกตเห็นได้ว่าวอลลี่สร้างความเปลี่ยนแปลงแก่เด็กที่มีปัญหาอย่างใดอย่างหนึ่ง ไม่ว่าจะเป็นโรคหรือการพัฒนาการ อย่างเช่น อาการทูเร็ตต์ ซึมเศร้า หรือออทิสติก เพราะเมื่อเด็กเหล่านี้อยู่กับวอลลี่ พวกเขาจะรู้สึกสงบและสบายใจอย่างเห็นได้ชัด
           หลังจากสังเกตมาพักใหญ่ โจจึงติดต่อเข้าไปสอบถามข้อมูลที่หน่วยงานสัตว์ช่วยเหลือคนพิการ หรือ Service Animal ว่าเขาสามารถลงทะเบียนวอลลี่ให้เป็นเซอร์วิสแอนิมอลได้หรือไม่ และก็ได้รับข้อมูลกลับมาว่าสัตว์ที่สามารถทำงานประเภทนี้ได้มีแค่สุนัข และม้าแคระเท่านั้น นอกจากนี้แล้ว สัตว์เหล่านี้ยังต้องผ่านการฝึกฝนแบบพิเศษอีกด้วย แต่โจก็ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจในความคิดให้วอลลี่ได้ช่วยเหลือสังคม และตัดสินใจสมัครให้วอลลี่เป็นสัตว์ที่ช่วยเหลือทางด้านอารมณ์แทน และคุณสมบัติของวอลลี่ก็ผ่าน ทำให้มันกลายเป็นสัตว์ช่วยเหลือทางอารมณ์อย่างเป็นทางการ
           ด้วยความที่สัตว์ที่ทำหน้าที่นี้ไม่จำเป็นต้องผ่านการฝึกฝนแบบพิเศษ หรือมีข้อกำหนดอื่น ๆ ที่เคร่งครัด โจจึงสามารถพาวอลลี่ไปตามสถานที่ต่าง ๆ ได้อย่างไม่มีปัญหา และขึ้นอยู่กับดุลยพินิจของเขา ว่าเขาควรให้มันช่วยเหลือสังคมอย่างไร โดยที่ไม่ส่งผลกระทบต่อสุขภาพของมัน รวมทั้งผู้คนที่ได้พบมันด้วย โดยเขามักจะพามันไปตามศูนย์ชุมชน หรือบ้านพักคนชรา ให้ผู้คนได้เล่นกับมัน ได้กอดและสัมผัสเหมือนกับสุนัข ซึ่งมันก็ไม่เคยงอแงที่มีคนมาเล่นกับมันอีกด้วย และมันก็กลายเป็นขวัญใจชาวบ้านไปแล้ว

           โจ เปิดเผยว่า จระเข้ตีนเป็ดอย่างวอลลี่นั้นแตกต่างกับจระเข้เคแมน และจระเข้น้ำจืดทั่วไป เนื่องจากมันไม่ดุร้ายเท่า และมักจะไม่โจมตีมนุษย์ ถ้ามนุษย์ไม่ไปแหย่หรือทำร้ายมัน วอลลี่เองก็ไม่ดุร้ายและชื่นชอบผู้คน แต่ทั้งนี้แม้ว่าจระเข้ภายในบ้านของเขาจะนิสัยดี ไม่ดุร้าย แต่โจก็ยืนยันอย่างชัดเจนว่าสัตว์เลื้อยคลานอย่างจระเข้ ไม่ว่าจะเป็นจระเข้สายพันธุ์ไหนก็ตาม ไม่ใช่สัตว์ที่ควรเอามาเลี้ยงในบ้านเป็นสัตว์เลี้ยง เพราะอันตรายสามารถเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ โดยเฉพาะถ้าเป็นคนที่ไม่เชี่ยวชาญ ยิ่งมีความเสี่ยงสูง